Vladimir Stanković

Vladimir Stanković (7. maj. 1949, Knjaževac) prisutan je u srpskom novinarstvu tačno 50 godina. Počeo je u studentskim danima, u martu 1969. godine, kao beogradski dopisnik zagrebačkog „Vjesnika“. Iako se od prvog dana prevashodno bavio sportskim novinarstvom, po potrebi redakcije povremeno je pokrivao i druge sektore, od politike i kulture do spoljnopolitičkih tema. Posle decenije rada u „Vjesniku“, od avgusta 1979. radi u „Borbi“ na mestu urednika sportske rubrike sve do leta 1987. Tada, na zahtev glavnog urednika, privremeno prelazi na mesto šefa deska, na kome ga zatiče čuvena Osma sednica SK Srbije. U okviru „Borbine“ kuće, tokom 1988. godine bio je glavni urednik sportskog nedeljnika „Tim“, a u jesen 1989. pokrenuo je „Koš“, prvu jugoslovensku košarkašku reviju, koja je za rekordno kratko vreme dostigla tiraž od 70.000 primeraka. Sa mesta glavnog urednika ove revije, početkom 1992. otišao je u Španiju za dopisnika „Borbe“, i ne pomišljajući da će tamo ostati punih 27 godina. Posle „Borbe“ bio je dopisnik „Naše borbe“ pa „Vremena“, „Večernjih novosti“ i „Sporta“, NIN-a i „Blic“ pa opet , do danas, „Novosti“. Sredinom osamdesetih godina prošlog veka počeo je saradnju sa „El Mundo Deportivom“, sportskim dnevnikom iz Barselone čiji je dopisnik bio iz Jugoslavije. Po dolasku u Barselonu olimpijske 1992. saradnja je nastavljena u redakciji ovog uglednog lista osnovanog 1906. godine. Istovremeno, radio je kao urednik španskog izdanja mesečnika „FIBA Basketball“ čije je sedište bilo u Londonu. Kao ugledni evropski košarkaški novinar, u leto 2000. dobio je poziv da bude direktor za medije novoosnovane košarkaške Evrolige. Na tom poslu ostao je šest godina, do leta 2006, kada odlazi u Moskvu na mesto direktora za međunarodne odnose u košarkaškom klubu Dinamo. Po povratku, u leto 2007, u Španiji je radio kao slobodni novinar. Stalni je kolumnista sajta Evrolige na kome je od 2011. do 2015. objavio 100 portreta o bivšim košarkaškim asovima, a tokom sezone 2015/16. i portrete 30 najvećih trenera. Autor je knjige Montevideo, Bog te video, posvećene učešću srpskih fudbalera na prvom Svetskom prvenstvu u fudbalu 1930. u Urugvaju, po kojoj su snimljeni veoma gledan igrani film i TV serija. Objavio je još devet knjiga Između ostalih priznanja, dobitnik je Majske nagrade Sportskog saveza Srbije (2011), specijalnog priznanja Udruženja sportskih novinara Srbije za podvig godine (2010) i Nagrade za životno delo istog udruženja (2013).